کهکشان مارپیچی میله‌ای NGC 1365 در فاصله‌ای حدود ۵۶ میلیون سال نوری از زمین و در راستای صورت فلکی جنوبی کوره قرار دارد. این کهکشان عظیم با قطر تقریبی ۲۰۰ هزار سال نوری تقریباً دوبرابر کهکشان ما، راه شیری، است.
// Wait for the DOM content to be fully loaded
document.addEventListener(“DOMContentLoaded”, function() {
var targetElement = document.getElementById(“digiad-9f021ca8ceb210361b673c009a749407”);
var observer = new MutationObserver(function(mutationsList) {
// Check each mutation in the list
for(var mutation of mutationsList) {
if (mutation.type === ‘childList’) {
if (mutation.addedNodes.length > 0) {
targetElement.style.minHeight = “152px”;
}
}
}
});
var config = { childList: true };
observer.observe(targetElement, config);
});
در تصویر روز ناسا چه می‌بینیم؟
تصویر واضحی که ابزار فروسرخ میانی (MIRI) تلسکوپ فضایی جیمز وب آن را گرفته است، جزئیات شگفت‌انگیزی از این مارپیچ زیبا را در نور فروسرخ به نمایش می‌گذارد. این تصویر شبکه پیچیده‌ای از رشته‌ها و حباب‌های غبارآلود را که ستارگان جوان در بازوهای مارپیچی ایجاد کرده‌اند، آشکار می‌کند.
میدان دید وب در این تصویر حدود ۶۰ هزار سال نوری از عرض کهکشان را در بر می‌گیرد و بخش‌هایی از هسته کهکشان و خوشه‌های ستاره‌ای تازه‌متولد‌شده را نشان می‌دهد.
در مناطق بیرونی‌تر کهکشان، پدیده‌های فرسایشی ناشی از برخوردهای کهکشانی به‌مرور ظاهر شده‌اند که نشان‌دهنده تعاملات و برخوردهای کهکشانی است.
اخترشناسان بر این باورند میدان گرانشی میله کهکشانی NGC 1365 نقش مهمی در تکامل این کهکشان دارد. این میدان به‌طور مؤثری گاز و غبار را به‌سوی گرداب ستاره‌ساز آن می‌کشاند و شرایط را برای طوفان ستاره‌زایی فراهم می‌آورد. این جریان درنهایت مواد را به سیاه‌چاله ابرپرجرم مرکزی کهکشان می‌رساند و آن را تغذیه می‌کند.
ویژگی‌های دینامیکی NGC 1365، ازجمله سرعت چرخش، پراکندگی جرم و نحوه جریان گاز و غبار، برای مدل‌سازی‌های کیهانی و بررسی پدیده‌های مرتبط با ستاره‌زایی اهمیت بسیاری دارد و می‌تواند به درک بهتر رفتار کهکشان‌های مارپیچی کمک کند.
